Blog Jacques Jullens

Het is alweer bijna een week geleden dat we richting de finale dagen gingen van de EK Hockey in Amsterdam. Ik had er toen alweer 7 dagen opzitten met het fotograferen van hoofdzakelijk de Nederlandse dames en heren teams. Naast dat er overdag ook nog families, bedrijven en hun medewerkers op de foto moesten en er ook nog andere noodzakelijke werkzaamheden waren, reed ik iedere avond rond 1800 uur naar de Nieuwe Kalfjesweg in Amstelveen naar het Wagener stadion. Iedere dag werd ik trouw opgewacht door 2 parkeerwachters die aandachtig mijn parkeerkaart bestudeerden, want voor elke dag was er namelijk een andere kaart op datum die je toegang moest geven naar de dichtbij gelegen parkeerplaats P6.  Elke dag ging de arm van de in het fluoriserend geel met rood geklede parkeerwachter vriendelijk omhoog, en wenkte hij mij om door te rijden. Honderd meter verder reed je dan stapvoets langs weer een aantal verkeerregelaars die kruisende voetgangers en gemotoriseerd verkeer al ritsend hun doorga

Tijdens de eerste 3 wedstrijden van de EK waar ik als fotograaf langs de lijn zat om foto’s te maken voor diverse persbureaus ben ik werkelijk 3 keer nat geregend, waarvan bij de tweede dag zelfs nat tot op het bot. De wedstrijd van de Oranje-Dames tegen Spanje is zelfs 3 kwartier stil gelegd ivm onweer. Een buitje is nooit zo erg, zowel voor mij niet als voor mijn apparatuur, hoewel ik wel altijd regenjasjes voor mijn camera's bij mij heb, want je weet maar nooit. Hoe goed ik dan ook voor mijn camera’s zorg, zo nonchalant ben ik af en toe voor mijzelf. Niet dat ik mij niet goed voorbereid op de te fotograferen wedstrijden, en daarbij ook nog de laatste wijzigingen in het weerbericht check, buienradar bestudeer, inclusief de buienradar van Europa, maar toch… Als ik denk dat het wel mee zal vallen, komen juist de buien als wolkbreuken op mij neer. Als je dan ook nog je regenpak in het mediacentrum hebt laten liggen en je eigenlijk ook nog wilt fotograferen, dan heb je ook nog even

Vandaag reed ik over de A2 richting Amsterdam, toen mijn oren aangenaam verrast werden met de klanken van Spandau Ballet met Gold. Een heerlijk nummer en ik kon zoals wel vaker ook de tekst nog aardig meezingen. Mijn muzikale klanken zijn uiteraard niet voor andermans oren bestemd, of zoals Femke tegenwoordig wel vaker zegt: “als je voor mij zingt, dan hoeft het niet” Ik weet niet hoe dat bij jullie werkt, maar ik vind het heerlijk om mee te zingen met de hits uit vervlogen tijden en mijn gedachten lekker te laten afdwalen... Bij de titel “gold” dwaalden mijn gedachten eigenlijk gelijk af naar 8 oktober 2006. Waarom ik dat zo precies weet is omdat ik op deze datum jarig ben, maar in 2006 werd het Nederlands Dames Hockeyteam in Madrid wereldkampioen. Van de voorbereidingen aan dit wereldkampioenschap zijn de Nederlandse Hockeydames 10 weken lang gevolg door een cameraploeg in hun voorbereidingen en is die intensiteit zoals coach Marc Lammers die heeft ingezet in die voorbereidi

Het was alweer in 1984 dat de film Ghostbusters te zien was in de bioscoop. In deze film waren d rie parapsychologieprofessors  die onderzoek deden naar het bestaan van geesten. Met hun zelf ontwikkelde apparatuur konden ze zelfs geesten en spoken vangen, en in de climax van de film weten ze zelfs de wereld te redden van de kwade geest Gozer. Een heerlijke don’t worry film met humor die onlosmakelijk is verbonden met mijn gevoel aan de jaren 80. Of geesten nu wel of niet bestaan, in wat voor vorm dan ook, moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Ik kan heel goed begrijpen dat het gevoel heerlijk moet zijn als je bij het gemis van een dierbare het gevoel hebt of zelfs troost haalt, als hij of zij toch bij je in de buurt is. Vervelender wordt het natuurlijk als die aanwezigheid tot overlast lijdt. Je leest weleens van die verhalen over lampen die aan- en uitgaan, wapperende kaarsen terwijl er geen raam openstaat, of gebonk horen in huis terwijl er verder niemand thuis is.  Gelukkig