Blog Jacques Jullens

Ik weet niet of jullie net zo sentimenteel in elkaar zitten als ik, maar ik hecht enorm veel waarde aan herinneringen. Het is uiteindelijk het enige wat je als je bagage meeneemt en wat niemand je kan afpakken. Naarmate je ouder wordt vult je rugzak zich natuurlijk met steeds meer herinneringen, en hoewel ze niet altijd vooraan boven komen drijven in je geheugen, is er soms maar weinig voor nodig om ineens verstrikt te raken in een rollercoaster van die herinneringen. Veel herinneringen zijn weggestopt, bewust of onbewust, en komen ineens naar boven, vooral op momenten dat je er niet op bedacht bent. Het kan zijn door het horen van een bepaald liedje op een onverwacht moment, iets wat je meemaakt, of juist door iets wat je helemaal niet had zien aankomen… Op het moment dat je vader zover is om te gaan verhuizen weet je dat de tijd gekomen is dat je wordt blootgesteld aan een overdosis herinneringen. In tegenstelling tot hoe ik in elkaar steek, zo tegenovergesteld is mijn vader

Wij gaan naar huis… “nu al ?” “mijn tijd zit erop voor vandaag”, grapt Bianca, maar wat baalt ze.  En zoals ze is, niet alleen voor haarzelf, maar ook voor mij…  Ik merk dat het haar ook veel energie kost om de stap te zetten om naar huis te gaan, maar haar hoofd zit "vol", en dan is rust het enige wat haar kalmeert. Niet meer even onbezorgd naar een verjaardag, feestje of een gezellig samenzijn met vrienden en hoe graag ze ook wil, maar haar hoofd trekt dat niet meer. De prikkels worden in dit geval veroorzaakt door het “lawaai” van mensen die door elkaar praten en aangevuld met achtergrondmuziek maakt het dat het hoofd van Bianca “vol” raakt… Zelfs in de auto naar huis terug is alleen vol te houden als ze haar ogen dicht doet. Elke keer als de lampen van een tegenligger onze auto binnendringen, voelt dat bij haar alsof er een band strak om haar hoofd wordt getrokken, enorm vermoeiend.  Het is niet zo dat het niet meer gaat om dit soort uitstapjes te m